Oto lista książek pokazanych na poniższych zdjęciach:

 

Oto spis treści wyżej pokazanej, niewielkiej, ale solidnej książeczki "Mini encyklopedia. KOSMOS", tytuł oryg.: Mini Encyclopedia. Space (wyd. Olesiejuk, Ożarów Mazowiecki 2016).

Badania kosmiczne:
- Przestrzeń kosmiczna. Podróże kosmiczne. Badania kosmosu
- Statki kosmiczne. Astronauci. Szkolenie astronautów
- Start. Rakiety. Napęd. Satelity. Orbity
- Sondy kosmiczne. Sondy Voyager 1 i Voyager 2
- Prom kosmiczny. Stacje kosmiczne
- Skafandry kosmiczne. Spacery kosmiczne
- Lądowanie na Księżycu. Lądowania na Marsie. Misja na Marsa

Astronomia:
- Nocne niebo. Konstelacje gwiazd. Zodiak
- Droga Mleczna. Katalogi astronomiczne
- Teleskopy. Obserwatoria
- Widma i linie widmowe. Radioteleskopy. Teleskopy kosmiczne
- Hipparch z Nicei. Ptolemeusz. Astronomowie islamscy
- Kopernik. Galileusz. Newton. Herschel. Einstein. Hubble

Wszechświat:
- Wielki Wybuch. Mikrofalowe tło
- Obiekty astronomiczne. Prawa przyrody
- Odległości w kosmosie. Lata świetlne. Światło
- Przesunięcie ku czerwieni. Promieniowanie. Energia jądrowa
- Promieniowanie rentgenowskie. Promieniowanie kosmiczne
- Grawitacja. Ciemna materia. Neutrina. Atomy
- Pierwiastki. Układ okresowy
- Życie. Kosmici

Gwiazdy i galaktyki:
- Narodziny gwiazdy. Karły. Olbrzymy
- Jasność gwiazd. Diagram H-R
- Gwiazdy podwójne. Gwiazdy zmienne. Gwiazdy nowe
- Gwiazdy supernowe. Gwiazdy neutronowe. Pulsary
- Gromady gwiazd. Mgławice
- Czarne dziury. Kwazary
- Galaktyki. Nasza Galaktyka. Grupa Lokalna
- Nazwy gwiazd. Gwiazdozbiory i konstelacje
- Sfer niebieska. Atlasy nieba

Układ Słoneczny:
- Słońce. Plamy Słoneczne
- Wybuchy na Słońcu. Słońce się zmienia
- Planety. Księżyc. Rotacja
- Rok. Dzień i noc. Kalendarz słoneczny
- Atmosfera. Woda. Pływy
- Merkury. Wenus
- Ziemia. Powstanie Ziemi. Atmosfera Ziemi
- Magnetosfera. Zorze polarne
- Księżyc. Kratery i skały na Księżycu. Zaćmienia
- Mars. Księżyce Marsa
- Planetoidy (asteroidy). Pas główny planetoid
- Jowisz. Księżyce galileuszowe
- Saturn. Pierścienie Saturna. Księżyce pasterskie
- Uran. Neptun. Pluton i Charon
- Pas Kuipera i Centaury. Komety. Kometa Halleya
- Meteory. Meteoryty. Kratery meteorytowe (uderzeniowe)

Gwiazdozbiory:
- Półkula północna. Półkula południowa
- Opis wszystkich 88 gwiazdozbiorów

Oto fragment przedmowy do książki Johna D. Barrowa "Początek Wszechświata", tytuł oryg.: The Origin of the Universe (wyd. CIS i Oficyna Wydawnicza MOST, Warszawa 1995).

"Żyjemy we w pełni ukształtowanym Wszechświecie, a najbardziej niezwykłe rzeczy zdarzyły się w nim już dawno temu. Przypatrz się rozgwieżdżonemu niebu, a zobaczysz tysiące gwiazd, z których większość układa się wzdłuż przecinającego nocne ciemności ogromnego pasa, który nazywamy Drogą Mleczną. Oto jak starożytni widzieli Wszechświat. Stopniowo, w miarę jak powstawały coraz to większe teleskopy, osiągające coraz lepszą zdolność rozdzielczą, przed naszymi oczami zaczął ukazywać się Wszechświat o niewyobrażalnej przedtem rozdzielczości. Widzimy miliardy gwiazd skupione w wyspach światła, nazywanych galaktykami, wokół których rozciąga się morze zimnych mikrofal - echo Wielkiego Wybuchu, który wydarzył się kilkanaście miliardów lat temu, i dał początek czasowi, przestrzeni i materii. To z niego wyłonił się nasz dzisiejszy Wszechświat, będący w stanie globalnej ekspansji, powoli stygnący i nieustannie rozrzedzający się.
Na początku Wszechświat był piekłem wypełnionym promieniowaniem, zbyt gorącym, by mogły uchować się w nim jakiekolwiek atomy. W ciągu pierwszych kilku minut ostygł na tyle, że powstały jądra najlżejszych pierwiastków. Setki tysięcy lat później kosmos stał się wystarczająco chłodny i rzadki, by elektrony mogły połączyć się z jądrami, tworząc całe atomy.
[...]
Badając Wszechświat podążamy w różnych kierunkach. Aby pogłębić zrozumienie całego kosmicznego środowiska, oprócz satelitów, sond kosmicznych i teleskopów, używamy mikroskopów, akceleratorów, komputerów i angażujemy ludzką myśl. Poza zewnętrznym makrokosmosem - gwiazdami, galaktykami i największymi kosmicznymi strukturami - nauczyliśmy się poznawać subtelny labirynt mikroświata. Na poziomie głębszym niż atomowy, znajdujemy w nim mikrokosmos jądra atomowego i jego części - podstawowych cegiełek materii.
Te dwie granice naszego zrozumienia - mikroświat cząstek elementarnych i astronomiczny kosmos gwiazd i galaktyk - obecnie łączą się ze sobą w nieoczekiwany sposób. Kiedyś badały je dwie różne grupy uczonych. Teraz ich zainteresowania i metody są ściśle związane ze sobą. Tajemnica powstawania galaktyk może zostać zgłębiona przez poznawanie najbardziej elementarnych składników materii, przy użyciu detektorów ukrytych głęboko pod powierzchnią Ziemi."

John D. Barrow (ur. 29 listopada 1952 roku w Londynie) jest brytyjskim matematykiem (profesorem nauk matematycznych na Uniwersytecie Cambridge), fizykiem teoretycznym i kosmologiem oraz popularyzatorem nauki, a ponadto anglikaninem. Oto tytuły niektórych jego książek wydanych w języku polskim: "Początek wszechświata" (1995), "Teorie wszystkiego. W poszukiwaniu ostatecznego wyjaśnienia" (1995), "Kres możliwości? Granice poznania i poznanie granic" (2005), "Księga nieskończoności" (2008), "Księga wszechświatów" (2012), "Książka o niczym" (2015), "Stałe natury. O liczbach skrywających najgłebsze tajemnice Wszechświata" (2017), "Nowe teorie Wszystkiego. W poszukiwaniu ostatecznego wyjaśnienia"(2018). Z tej listy ja posiadam dwie pozycje: "Początek Wszechświata" i "Teorie wszystkiego" (książkę tę przedstawiłam na stronie Książki o kosmosie cz.15, tamże umieściłam kosmogram urodzeniowy Johna D. Barrowa).
John D. Barrow ma żonę Elisabeth oraz troje dzieci - Davida, Rogera i Louise (a przynajmniej tak było w 1990 roku).
https://pl.wikipedia.org/wiki/John_D._Barrow

Niżej jest Spis treści książki "Życie na Marsie. Misja Vikinga - sensacyjne odkrycie NASA" autorstwa Johannesa von Buttlara. Dodam, że książka zawiera 8 kartek z fotografiami (z czego połowa jest kolorowa).

Czas śnienia między dwoma światami
Mars - mity i legendy
Zwodnicza planeta
Mariner
Dwaj "Wikingowie" na Marsie
Krajobraz z poszukiwaczami złota
2:1 dla życia na Marsie
Wojna poglądów na temat biogenezy
Do kogo należał but z Glen Rose?
Kamienny spadek
Dziesiąta planeta [autor zastanawia się, czy pas asteroid mógłby być pozostałością po hipotetycznej dziesiątej planecie o nazwie Faeton]
... i Adam przbył z Marsa
Błysk wieczności
Drogi Smoka
Podstawowe problemy naszych czasów

Johannes von Buttlar (a właściwie Johannes Treusch von Buttlar-Brandenfels; urodzony 20 kwietnia 1940 roku w Berlinie, mieszkał m. in. w Anglii i Australii) to autor wielu publikacji i książek z dziedziny astrofizyki, ufologii i ezoteryki. Naukowy charakter książek Buttlara był dość często kwestionowany przez wielu recenzentów i naukowców (spójrz na aplikacyjne kwadratury Wenus i Marsa w Bliźniętach z Neptunem w Pannie, które widać na rysunku horoskopu Johannesa von Buttlara). Jednakowoż ten pisarz (i przedsiębiorczy człowiek!) ma wielu fanów na całym świecie.
https://de.wikipedia.org/wiki/Johannes_von_Buttlar
https://www.jvbuttlar.com/#intro.html
Oto - z uwagi na brak godziny narodzin - wybitnie niekompletny rysunek kosmogramu urodzeniowego Johannesa Treuscha von Buttlara-Brandenfelsa, autora książki "Życie na Marsie. Misja Vikinga - sensacyjne odkrycia NASA"; tytuł oryg.: Leben auf dem Mars. Die Entdeckungen der NASA - Viking-Mission (wyd. Uraeus 1994). Szkoda, że nie znamy jego godziny urodzenia, gdyż jest to bardzo ciekawa, wszechstronna i niejednoznaczna osobowość. Dodam, że dzięki zabiegom kosmetycznym, suplementom diety oraz wykluczeniu alkoholu i wieprzowiny ze swego menu, ten 80-letni mężczyzna wygląda DOSŁOWNIE dwa razy młodziej - oglądnij video https://www.youtube.com/watch?v=pITIXICikBU (wykład J. von Buttlara zatytułowany RaumZeit. Provokation der Schöpfung).

Przedstawiam tytuły poszczególnych rozdziałów książki Michała Hellera "Ewolucja kosmosu i kosmologii" (wyd. PWN, Warszawa 1985):

- Kosmologiczne rozważania Einsteina
- Dziwny świat Wilhelma de Sittera
- Era Hubble'a
- Kosmologia Friedmana
- Od obserwacji do teorii
- Od teorii do obserwacji
- Obserwacyjna kosmologia Hubble'a
- Początek i koniec Wszechświata
- Dyskusja o ewolucji Wszechświata
- Kosmologia Milne'a
- Kosmologia neonewtonowska
- Geometria i termodynamika Wszechświata
- Hipoteza Pierwotnego Atomu (początkowa osobliwość, Wielki Wybuch, kosmologia kwantowa, promieniowanie resztkowe, ewolucja świata według Lemaître'a)
- Kosmologia stanu stacjonarnego
- Kosmiczna nukleosynteza
- Lata kryzysu
- Kosmologia i kwazary
- Promieniowanie tła
- Istnienie osobliwości
- Standardowy model kosmologiczny

Michał Heller (ur. 12 marca 1936 roku w Tarnowie) zajmuje się fizyką i kosmologią oraz relacją nauka - wiara. Jest profesorem, filozofem, teologiem i księdzem. Napisał bardzo, bardzo dużo książek. Ja mam tylko jedną, wyżej zaprezentowaną (jest to, nawiasem mówiąc, bardzo dobra pozycja!), i być może tylko przy tej ilości pozostanę...
https://pl.wikipedia.org/wiki/Michał_Heller
Niżej umieściłam - naturalnie niekompletny, gdyż nie dysponuję godziną narodzin - rysunek kosmogramu urodzeniowego profesora Michała Hellera. Osobom uczącym się astrologii zwracam przy okazji uwagę na to, że do aktywnego życia w późnym wieku bardzo przydatne są nawet luźne aspekty nieharmonijne/napięciowe - muszą być oczywiście aplikacyjne i mieć związek z planetami osobistym. Tutaj widać silnego esencjalnie Marsa (jest bowiem w domicylu w znaku Barana) w luźnej, lecz aplikacyjnej kwadraturze z Plutonem (zakres nieścisłości wynosi 11 stopni); wielu ciekawych informacji o aspektach dowiesz się z mojej czwartej książki astrologicznej, a o sile esencjalnej planet - z mojej pierwszej książki ("Podręcznik astrologii praktycznej").

Poniżej jest spis treści książki (którą bardzo lubię) autorstwa Haralda Lescha i Jörna Müllera "Nasz Wszechświat", tytuł oryg.: Kosmologie für Fußgänger. Eine Reise durch das Universum (wyd. Świat Książki, Warszawa 2004).

- Ziemia (Narodziny Ziemi. Ruchliwe skały, czyli taniec płyt. Tektonika płyt. Muzeum Dno Morskie. Konwekcja - gramofon w garnku z zupą. Cykl superkontynentalny)
- Księżyc (Powstanie Księżyca. Księżyc w szczegółach. Przemiany Księżyca. Życie pod Księżycem)
- Słońce (Droga do prasłońca. Narodziny gwiazdy. Spojrzenie wstecz. Słońce w szczegółach. Pole magnetyczne Słońca i jego wpływ. Co dalej?)
- Układ Słoneczny (Układ Słoneczny dziś. Orbity eliptyczne. Planety Układu Słonecznego - Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun, Pluton. Planetoidy. Komety. Meteory - meteoroidy - meteoryty. Powstanie Układu Słonecznego. Orbity planet. Trwałość Układu Słonecznego)
- Co to jest gwiazda?
- Kosmologia dla przechodnia (Stworzenie Wszechświata. Co wiadomo o Wielkim Wybuchu? Pan Olbers zastanawia się. Hubble i rozszerzanie się Wszechświata. Czy Wielki Wybuch rzeczywiście nastąpił? Promieniowanie reliktowe. Wiek Wszechświata. Przestrzeń i czas. Przestrzeń jest zakrzywiona. Płaski, zamknięty i otwarty Wszechświat. Czasoprzestrzeń)
- Czarne dziury (Narodziny czarnej dziury. Co dzieje się w czarnej dziurze? Szukanie i odkrywanie czarnych dziur. Olbrzymie czarne dziury w kwazarach)
- Jak mierzy się odległości we Wszechświecie? (Metoda paralaksy. Inne metody wyznaczania odległości do planet. Metoda gromad otwartych. Jasność gwiazd. Paralaksa spektroskopowa. Metoda cefeid. Zależność Tully'ego-Fishera. Supernowe jako świece standardowe. Stała Hubble'a)

Oto tytuły rozdziałów książki Donalda K. Yeomansa "Komety. Od starożytności do współczesności, w mitach, legendach i nauce", tytuł oryg.: COMETS. A Chronological History of Observation, Science, Myth, and Folklore (wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 1999):

- Pierwsze poglądy na temat komet
- Poglądy średniowieczne
- Johannes Kepler, Galileusz oraz komety z 1607 i 1618 roku
- Kometa z roku 1664 - powszechne zamieszanie
- Kometa z 1680 roku - spojrzenie Newtona z ramion olbrzymów
- Powrót komety Halleya
- Wiek osiemnasty - obliczanie orbit
- Wiek dziewiętnasty - kurczenie się orbity komety Enckego, rozpad komety Bieli i deszcze meteorów
- Fizyka komet
- Kometa Halleya
- Narodziny i śmierć komet

Niżej jest parę malutkich fragmentów z dość grubej książki Yeomansa "Komety" (książki zawierającej liczne czarno-białe fotografie oraz grafiki).

"Badając komety - drobne pozostałości po procesie formowania się Układu Słonecznego - możemy dowiedzieć się, w jaki sposób i z czego tworzyły się duże planety cztery i pół miliarda lat temu. Komety odegrały też prawdopodobnie główną rolę w procesie utworzenia na młodej Ziemi warstewki związków organicznych i lotnych gazów, która umożliwiła powstanie życia. Późniejsze zderzenia komet z Ziemią mogły zaś zmieść z jej powierzchni znaczną liczbę najwcześniejszych form życia, pozwalając rozwijać się dalej tylko tym, które miały największą zdolność przystosowania. Jak widać, znaczenie naukowe komet jest zupełnie nieproporcjonalne do ich niewielkich rozmiarów. [...]
Badanie widm komet rozpoczyna badanie ich fizycznej budowy. Komety świecą dzięki światłu słonecznemu odbijającemu się od cząstek pyłu i dzięki fluorescencji gazów w ich atmosferach. Warkocze pyłowe powstają w wyniku działania ciśnienia światła słonecznego na cząstki kometarnego pyłu. Oddziaływanie gazów komety z wiatrem słonecznym tworzy warkocze jonowe. Źródłem olbrzymich atmosfer komet są stosunkowo małe, brudne kule lodowe. [...]
Dawne poglądy nie są zgodne co do tego, skąd przybywają komety: czy z Układu Słonecznego, czy też z przestrzeni międzygwiazdowej. Międzygwiezdne komety mogą stawać się członkami naszego Układu Słonecznego w wyniku powtarzających się oddziaływań z masywnym Jowiszem, ale proces ten jest mało wydajny i przypadki schwytania są rzadkie. Obłok komet na samym skraju Układu Słonecznego jest prawdopodobnym źródłem komet długookresowych. Pas komet poza Neptunem może dostarczać komet krótkookresowych. Narodziny i śmierć komet są nadal przedmiotem badań. [...]
Jeden z najbardziej trwałych przesądów, związanych z pojawianiem się komet, to twierdzenie, że za nimi idą nieszczęścia. Szczególnie żywotny jest pogląd, że wielkie epidemie są w jakiś sposób wynikiem spotkań Ziemi z kometami."

Odnosząc się do ostatniego zdania, w którym autor wyśmiewa się z pomysłu, że epidemie mogą mieć związek z kometami, dodam następującą informację. Otóż na stronie https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/badania-sugeruja-ze-zycie-na-ziemi-moze-miec-kosmiczne-pochodzenie-1 można przeczytać artykuł prezentujący hipotezę naukową na temat tego, iż komety przenoszą i i rozpowszechniają życie w całym Wszechświecie, w tym na Ziemi. A dodatkowo to one mogły przynieść tu cegiełki życie - aminokwasy. Ale nie tylko. Mogły też sprowadzić na Ziemię całe wirusy, które połączyły się po pewnym czasie z powstałymi na niej wcześniej organizmami, kierując ich dalszą ewolucję w całkiem nowym kierunku.

Donald K. Yeomans (ur. 3 maja 1942 roku w Rochester w stanie Nowy Jork) to amerykański naukowiec (do czasu przejścia na emeryturę pracujący w NASA JPL - Jet Propulsion Laboratory, czyli Laboratorium Napędu Odrzutowego), który jest specjalistą w kwestii asteroid, komet i innych małych obiektów.
https://solarsystem.nasa.gov/people/1581/don-yeomans/
https://www.youtube.com/watch?v=WNwi7lf4ZFs (Near Earth Objects - Donald Yeomans)
Poniżej widać bardzo niepełny (ze względu na brak godziny narodzin) rysunek kosmogramu urodzeniowego Donalda K. Yeomansa.