W podrozdziale pod tytułem "Tradycyjna astrologia klasyczna" KLIK
umieściłam akapit dotyczący historii astrologii,
a ten artykuł lekko poszerza wiedzę na ten temat.

Jeśli ktoś ma ochotę uczyć się królewskiej wiedzy, to w zasadzie powinien to i owo z jej historii poznać.

Przedstawiam tu tylko małą garstkę informacji związanych z historią astrologii,
w której zawarłam to, co ja uznałam za warte wzmianki.

 

Można stwierdzić, że astrologia istnieje tak długo, jak daleko sięga ludzka pamięć.
Ewoluowała niezależnie w rozmaitych środowiskach i krajach.
Czołowe populacje świata - w Chinach, Indiach i krajach zachodnich -
mają swoje własne formy astrologii.
 

Przyjmuje się, że astrologia narodziła się w Mezopotamii (to starożytna kraina na Bliskim Wschodzie leżąca w dorzeczu rzek Tygrysu i Eufratu) około 5000 - 3000 lat przed naszą erą. Dawnych obserwatorów nieba (później nazwano ich astronomami) zawsze interesowały ruchy gwiazd oraz ich wpływ na ludzkie losy i charaktery; astrologia była użyteczną kontynuacją astronomii. W bardzo dawnych czasach prognozy astrologiczne stosowane były w odniesieniu do wojen, ekonomicznych i politycznych wydarzeń (jakim np. było wstąpienie władcy na tron) czy naturalnych katastrof. W każdym razie chodziło o sprawy ogólnej natury - nie interpretowano indywidualnych horoskopów. Bogowie - poprzez gwiazdy i planety - dawali ludziom znaki, które astrologowie starali się odszyfrować. Dawniej planety utożsamiane były z bogami, albo uważane były za siedziby bogów. Nadciągające niebezpieczeństwa próbowano łagodzić poprzez ofiary lub różne rytuały, nie istniała idea wolnej woli i samodzielnego kształtowania swego przeznaczenia.

 

Indywidualna astrologia ma swe początki mniej więcej około III wieku przed naszą erą,
a zawdzięczamy ją hellenistycznym wpływom w Egipcie.

Z owego czasu znamy nazwy dwóch bogów, którzy kojarzeni byli ze sztuką pisania, oświeceniem i okultystycznymi zasadami; chodzi o egipskiego boga Thota i greckiego boga Hermesa. Z Hermesa oraz Thota powstał Hermes Trismegistos, czyli Po Trzykroć Wielki Hermes. Z antycznej literatury wiemy, że czczono go jako boga wyjawiającego swym kapłanom ezoteryczne zasady i prawdy, wśród których miała swe miejsce astrologia. Spisane przez kapłanów mądrości Hermesa Trismegistosa nazywano Hermetika. Jak podaje nieoceniona Wikipedia: Hermes Trismegistos reprezentuje triadę religii, nauki i sztuki, które tworzą w nim pełnię, stanowiąc jednocześnie symbol tajemnej wiedzy starożytności. Zgodnie z legendami przypisuje mu się autorstwo 36529 ksiąg, zawierających całą wiedzę i mądrość starożytnego świata, przede wszystkim zaś Tabula Smaragdina oraz traktatów Corpus Hermeticum (więcej pod linkiem https://pl.wikipedia.org/wiki/Hermes_Trismegistos KLIK).

 

Słynny filozof Platon był pierwszym Grekiem, który pokazał związek pomiędzy "niebem", a ziemskim przeznaczeniem (patrz: dzieło Platona pod tytułem "Timaios", pochodzące mniej więcej z roku 360 przed naszą erą; więcej pod linkiem https://pl.wikipedia.org/wiki/Timajos_(dialog) KLIK). Za pierwszego greckiego astrologa uważamy ucznia Platona, Eudoxosa z Knidos (grecki astronom, matematyk, filozof, geograf i pisarz Eudoksos żył w latach 408 - 355 przed naszą erą), który astrologiczną wiedzę - w tym naukę o aspektach - zdobył od egipskich kapłanów. Naukę o trygonach, sekstylach i kwadraturach usystematyzowano później w kręgach pitagorejskich.

Również kosmologicznym objaśnieniom Arystotelesa (żyjącego mniej więcej w latach 384 - 322 przed naszą erą) zawdzięczamy wejście astrologii do Grecji. Według słynnego filozofa, sfera gwiazd ucieleśniała zasadę permanencji (trwałości), a sfera planet ukazywała dynamikę ziemskiego życia. Warunki życia i jego długość na Ziemi były determinowane przez dwie wymienione sfery (gwiazdy i planety). Tym samym został położony fundament klasycznej astrologii. Jak podaje Wikipedia (https://pl.wikipedia.org/wiki/Arystoteles KLIK): według Arystotelesa Wszechświat dzieli się na podksiężycowy i nadksiężycowy (niebiański), mające odmienne charakterystyki. W świecie podksiężycowym, zachodzą wszystkie rodzaje zmiany, a dominuje powstawanie i ginięcie. W świecie nadksiężycowym zachodzi natomiast jedynie ruch kolisty (nie zachodzi powstawanie i ginięcie, zmiana jakościowa, wzrost czy ubytek). Niebo jest niezmienne, w przeciwieństwie do rzeczywistości ziemskiej.

Odmienność obu sfer spowodowana jest ich konstrukcją. Świat podksiężycowy składa się z czterech żywiołów, tworzących materię. Elementy ciężkie (ziemia i woda), dążą ku dołowi, natomiast elementy lekkie (powietrze i ogień) ku górze. Świat nadksiężycowy składa się z eteru - piątego elementu, wprowadzonego przez Arystotelesa. Eter nie powstaje i nie ginie (stąd niezmienność tego świata), porusza się natomiast ruchem kolistym (nie ma miejsca naturalnego).

 

Warto wspomnieć także o tym, iż od III wieku przed naszą erą babilońscy uczeni zajmujący się astrologią przybywali do Grecji, a wśród nich był Berossos (https://pl.wikipedia.org/wiki/Berossos KLIK), który około 281 roku przed naszą erą założył szkołę astrologii na egejskiej wyspie Kos.
Tak oto o Berossosie pisze pan Leon Zawadzki ("Ariadna. Wyrocznia") - Po tysiącach lat zbierania informacji astronomicznej i obserwacjach astrologicznych pojawia się w Babilonie pierwsza szkoła astrologii. Utworzył ją i prowadził wykłady Berossos - książę, historyk i astrolog, kapłan świątyni boga Marduka, czyli Słońca. Około 300 r. (280 r.?) p.n.e. na greckiej wyspie Kos rozpoczął nauczanie astrologii. Wiedzę astrologiczną zgromadzoną w Mezopotamii przekazywał starożytnym Grekom, zajmując się przede wszystkim horoskopią urodzeniową i z tego też powodu uważany jest za pioniera astrologii indywidualnej. Berossos był niesłychanie popularny w Atenach, które - jak pisze Herodot - postawiły astrologowi pomnik, o jakim marzyć tylko mogą dzisiejsi astrologowie. Była to statua postaci Berossosa ze złotym językiem, symbolizującym jego boski dar przepowiadania przyszłości. [...] Zachowały się fragmenty encyklopedycznej pracy Berossosa o kosmogonii i astrologii babilońsko-chaldejskiej w języku greckim. Wiemy, że jego trzytomowe dzieło nazywało się Babilonica, a w nim zawarł nie tylko historię władców Babilonu i mitologię babilońskich bogów, lecz również naukę o interpretacji horoskopu.

 

W czasach rzymskich astrologia miewała się rozmaicie.

Często służyła ona cezarom jako instrument politycznej władzy (pierwszy cesarz rzymski August był jej gorliwym zwolennikiem), ale też obywatele rzymscy chętnie wypytywali o horoskopy. Jednak nastąpiły czasy, gdy astrologów wypędzono z Rzymu, a decyzją cesarza Justyniana (Justynian I Wielki), który siłą narzucał chrześcijaństwo, w 529 roku zamknięto szkołę ateńską -  Akademię Platońską. Uczeni filozofowie i astrologowie musieli uciekać, przy czym część z nich udała się do Persji (obecnie jest to teren państwa Iran), Buchary i Chiwy (obecnie są to miasta w Uzbekistanie), gdzie zostali gościnnie przyjęci. Tym samym powstał nowy nurt astrologii, z wpływami greckimi, arabskimi oraz indyjskimi.

 

Między III a IV wiekiem naszej ery arabsko-grecka astrologia powróciła na Zachód - przez Hiszpanię do Sycylii. Astrologiczne dzieła przepisywano i zachowywano w klasztorach, następnie zaczęto astrologię nauczać na europejskich uniwersytetach.

 

W czasach renesansu - dzięki rozbudzonej miłości do hellenizmu -
astrologia przeżywała swój rozkwit.
Każdy światły człowiek tych czasów zajmował się astrologią.
Jako przedstawicieli ówczesnej astrologii można wymienić następujące postacie...

 

- Regiomontanus (niemiecki matematyk, astronom i astrolog, twórca własnego systemu domifikacji horoskopu oraz pilny badacz związków między Ziemią a Księżycem, chętnie widziany zarówno na dworze króla Węgier Macieja Korwina, jak i w Rzymie przez synów Jana z Trebizondy za to, że ośmielał się prostować jego błędy w obliczeniach kalendarzowych - Johannes Müller, żył w latach 1436 - 1476; https://pl.wikipedia.org/wiki/Regiomontanus KLIK).
 

- Nikolaus von Cues (niemiecki filozof, teolog, prawnik i astronom Mikołaj z Kuzy żył w XV wieku).
 

- Najbliższy współpracownik Marcina Lutra - Philipp Melanchthon (żyjący w latach 1497 - 1560 Filip Melanchton był profesorem na Uniwersytecie w Wittenberdze, tamże wykładał astrologię, ponadto wydał on w języku greckim i łacińskim "Tetrabiblos" Ptolemeusza; przy okazji przypominam, iż polski przekład tej antycznej "biblii astrologów" ukazał się dopiero w 2012 roku, a żyjący w II wieku naszej ery jej autor - Klaudiusz Ptolemeusz, uważał astrologię za naturalne uzupełnienie astronomii, zresztą do XVI wieku astrologię traktowano jako ukoronowanie astrologii).
 

- Tycho de Brahe (żyjący w latach 1546 - 1601 duński astronom napisał podręcznik astrologiczny "Apologia Astrologiae" i wybudował przy pomocy króla Danii obserwatorium astronomiczne na wyspie Hveen, gdzie prowadził swoje spokojne obserwacje. Jednak po śmierci królewskiego protektora wrogowie Tychona wygnali go z ojczyzny wraz z rodziną; zabrał on swe przyrządy i ruszył w tułaczkę. Rudolf II powołał go na swego nadwornego astronoma i zapewnił mu dobre warunki w Pradze. Tamże zmarł, podobno wołając - "Nie darmo żyłem! W kościele Tyńskim w Pradze znajduje się nagrobek znakomitego Duńczyka, z dumnymi łacińskimi napisami: "Nie moc ni bogactwo, jedynie władza sztuk jest wieczna" oraz "Jest większą rzeczą czymś być niż być tylko za coś uważanym". Duńczyk nie ograniczał się do obserwacji ruchu planet, lecz sporządził katalog ciał niebieskich oraz udoskonalił instrumenty astronomiczne. Nie mógł pogodzić się z teorią Kopernika dotyczącą ruchu Ziemi, natomiast z szacunkiem wyrażał się o jego tłumaczeniu zawiłych ruchów planet. W swej krytyce układu heliocentrycznego Tycho powoływał się na Księgę Jozuego, ale wymyślił inny, pośredni układ, w którym wokół nieruchomej Ziemi miał poruszać się Księżyc, planety obiegają Słońce i dopiero z nim razem dookoła Ziemię. Duńczyk ściągnął na dwór Rudolfa II także Keplera, i byli oni zobowiązani do stawiania horoskopów różnego typu na każde wezwanie cesarza. Byli oni niezwykle ostrożnymi wróżami, którzy obawiali się m.in groźnych znaków typu komety i nowe gwiazdy. Tycho w 1571 roku obserwował taką nową gwiazdę w gwiazdozbiorze Kasjopei, która znikła po dwóch latach, co wiązano z wymarciem dynastii Jagiellonów. - Tyle dowiedziałam się z jednej z książeczek serii "Astrologus", warto także odwiedzić Wikipedię; https://pl.wikipedia.org/wiki/Tycho_Brahe KLIK).
 

- Johannes Kepler (niemiecki matematyk, astronom i astrolog, który wprowadził małe aspekty do astrologii oraz odkrył prawa ruchu planet, przy czym twierdził, że obroty ciał niebieskich nie mają bezpośredniego wpływu na losy człowieka, lecz istotne znaczenie ma synchronizacja pomiędzy wibracjami planetarnymi a organizmem człowieka, co dotyczy to zarówno jego ciała, jak i duszy, żył w latach 1571 - 1630; https://pl.wikipedia.org/wiki/Johannes_Kepler KLIK); przeczytaj też artykuł "Horoskop Wallensteina" - http://jolanta-golebiewska.pl.tl/Horoskop-Wallensteina-.-.htm KLIK. W książeczce z serii "Astrologus" podano, iż Keplerowi gwiazdy nie zgotowały ani fortuny, ani pomyślności - był on człowiekiem wielce nieszczęśliwym. Gdy wojska arcyksięcia Macieja, brata Rudolfa, zdobyły Pragę, żołnierze przynieśli ze sobą różne epidemie. Trójka dzieci astronoma zaraziła się ospą, najpierw zmarł najstarszy syn, potem żona. Cesarz Maciej zatrzymał Keplera na stanowisku nadwornego matematyka, lecz mu nie płacił. W tej sytuacji astronom opuścił miasto, rabowane przez wojska. Po jedenastu latach spędzonych w Czechach przeniósł się do Linzu, gdzie m.in. pracował nad "Tablicami Rudolfińskimi", jednak nadal żył w nędzy. Ożenił się powtórnie, a młoda małżonka obdarowała go ośmiorgiem dzieci. Próbował także służby u Wallensteina, który obsadził go na stanowisku profesora w Rostocku. W roku 1627 wyszły drukiem "Tablice Rudolfińskie" dotyczące ruchów planet. Za ich pomocą Kepler obliczył, że planeta Wenus przejdzie przez tarczę Słońca w roku 1631. Nie dożył możliwości sprawdzenia tego. Ponieważ nie płacono mu również za wykłady, ruszył szukać sprawiedliwości i należnych mu pieniędzy. Jednak w podróży ciężko się rozchorował i 5 listopada 1630 roku zmarł w Ratyzbonie. Współcześni cenili go głównie za przepowiednie. On sam żartobliwie to podsumował - "Niech siostra nieprawa (astrologia) żywi siostrę prawą (astronomię)".
 

- Morinus (autor wielkiego dzieła "Astrologia Gallica", francuski matematyk, astronom i astrolog Jean-Baptiste Morin, bardziej znany jako Villefranche, żył w latach 1583 - 1656; w 2016 roku wydawnictwo Ars Scripti-2 wydało "Promienie i aspekty planet" autorstwa Morinusa - http://as2.pl/astrologia-starozytna-jean-baptiste-morin-p-4429.html KLIK - zdjęcie niżej). Jan Baptysta Morin był nadwornym astrologiem księcia Luxemburga, a potem otrzymał katedrę matematyki w College de France. Napisał pamflet przeciwko teorii Kopernika "Złamane skrzydła Ziemi". W swej pracy "Astrologia Gallica", która została opublikowana po jego śmierci, Morin usiłował dostosować system Ptolemeusza do stanu wiedzy wieku XVII. Morin był jednym z ostatnich wielkich, oficjalnych astrologów dworskich.
 

- Należy oczywiście wspomnieć także o twórcy heliocentrycznej teorii budowy Wszechświata - Mikołaju Koperniku (1473 - 1543 https://pl.wikipedia.org/wiki/Mikołaj_Kopernik KLIK ), jak też obrońcy nowej kosmologii Kopernika - Galileuszu (włoski astronom, astrolog, matematyk, fizyk i filozof Galileo Galilei żył w latach 1564 - 1642; https://pl.wikipedia.org/wiki/Galileusz KLIK ).

 

W tym miejscu warto powiedzieć parę słów o bardzo ciekawej postaci ze świata astrologii. Chodzi o angielskiego astrologa, fizyka, botanika, zielarza i aptekarza Nicholasa Culpepera (1616 - 1654), który był przyjacielem znanego astrologa Williama Lilly (1602 - 1681; więcej o W. Lilly napisałam w rozdziale http://jolanta-golebiewska.pl.tl/Jeszcze-troch%26%23281%3B-o
-historii-astrologii-.--.--.-.htm KLIK).
Jak pisze Leon Zawadzki ("Ariadna. Wyrocznia") - Culpeper jest bez wątpienia jednym z największych autorytetów w astrologii medycznej, wybitnym znawcą astrologii herbarnej. Opracowana przez niego systematyka ziół leczniczych w relacji do znaków Zodiaku i planet uznawana jest do dnia dzisiejszego za prawidłową.

Zgodnie z tekstami Nicholasa Culpepera (moje tłumaczenie z jęz. ang.):

- konwalia jest pod panowaniem Merkurego, dlatego działa na centralny system nerwowy oraz na mózg, i w związku z tym może wzmacniać mózg, w tym polepszać słabszą pamięć,

- ziele świętego Jana będące pod panowaniem Słońca może natomiast pomóc osobom z nadmiarem czarnej żółci,

- waleriana lub pluskwica groniasta (ang. black cohosh) winny być stosowane w przypadku nadmiaru jasnej żółci, jak i trudności w zasypianiu,

- zakłócenia w pracy wątroby, którą rządzi Jowisz - władca znaku Strzelca, można złagodzić roślinami przyporządkowanymi Merkuremu - władcy znaku Bliźniąt, który to znak jest w opozycji do znaku Strzelca, ponieważ - jak pisał Culpeper - należy przepisać skojarzone z daną planetą zioło, jeśli choroba jest spowodowana planetą będącą w opozycji.

 

Myślę, że również współcześnie warto znać astrologiczne asocjacje różnych roślin, ziół, kwiatów, krzewów i drzew, choć sprawa nie jest taka prosta, gdyż rośliny lecznicze winny być zebrane w odpowiedniej planetarnej godzinie i oczywiście podawane w odpowiednim (astrologicznie) czasie. Dodam ponadto, że dążąc do zdrowia - wzorem starożytnych medyków - nie tylko należy stosować odpowiednią dietę i zioła, lecz także dokonywać kompleksowej i szczegółowej analizy indywidualnego temperamentu, skłonności i zewnętrznych czynników środowiskowych.

(Jeden rozdział mojej strony poświęciłam Nicholasowi Culpeperowi - KLIK.)

 

 

Od XVII wieku na skutek rozwoju nauk przyrodniczych i odkryć technicznych,
zainteresowanie astrologią zaczęło maleć, niemal aż do całkowitego zaniku.

Z każdym naukowym orzeczeniem wypowiadanym m. in. przez takich sławnych naukowców, jak Newton (który, nawiasem mówiąc, sam zgłębiał tajniki astrologii, choć przede wszystkim alchemii) czy Darwin, astrologia była spychana do podziemia. Nauka wymagała praktycznych wyjaśnień tego, co było powtarzalne i co można było zaobserwować. Astrologia nie mogła jednak dać naukowcom powtarzalnych wzorców i wzorów oraz fizyczno-matematycznych dowodów, więc ją zmarginalizowano.
 

Dopiero teozofowie, którzy zgłębiali tradycje indyjskie przywożąc je do Europy,
na nowo znaleźli zainteresowanie astrologią.

Mówię tu o:

- madame Blavatsky (założycielka Towarzystwa Teozoficznego Helena Bławatska żyjąca w latach 1831 -1891),

- Annie Besant (druga przywódczyni Towarzystwa Teozoficznego żyjąca w latach 1847 -1933)

- i Alanie Leo (ten prominentny brytyjski astrolog żył w latach 1860 - 1917, często zwany jest ojcem współczesnej astrologii; http://wiki.astro.com/astrowiki/de/Alan_Leo KLIK i https://en.wikipedia.org/wiki/Alan_Leo KLIK).

W XX wieku sytuacja zaczęła się zmieniać na korzyść astrologii, a częściowo przyczyniły się do tego teorie Einsteina oraz rozwój psychologii, w tym teorie C. G. Junga. Na kształt współczesnej astrologii wpłynęły też takie czynniki, jak: teozofia i nauki wschodu (o czym już wyżej wspomniałam), cały ruch New Age, odrodzenie religijnych nurtów pogańskich, alternatywne metody leczenia i rozwój feminizmu. Powstały różne nurty astrologii oraz rozmaite szkoły astrologiczne stosujące różne techniki, wśród nich m. in.:
- kosmobiologiczna szkoła Ebertin-ów; Elisabeth (1880 - 1944), Reinhold (1901 - 1988),
- zreformowana/zrewidowana astrologia Thomasa Ringa (1892 - 1983) http://tr.conscious.ninja KLIK i http://www.astrodienst.com/astrologie/in_ring_g.htm KLIK,
- transpersonalna astrologia Dane Rudhyar'a (1895 - 1985) http://www.beyondsunsigns.com/index.html KLIK i http://www.khaldea.com/rudhyar/ KLIK,
- astropsychologiczna szkoła szwajcarsko-niemieckiego małżeństwa Bruno (1930 - 1999) i Louise Huber-ów (1924 - 2016) http://www.i-fap.org KLIK,
- humanistyczna astrologia Roberta Handa (ur. w 1942 roku w USA) http://www.arhatmedia.com KLIK i https://www.facebook.com/robert.hand.98284/ KLIK,
- czy wykorzystująca jungowskie techniki analizy astrologia Liz Greene (ur. w 1946 roku w USA) http://www.cpalondon.com/liz.html KLIK,
Należy też wspomnieć o takich znanych przedstawicielach kierunku psychologicznego w astrologii, jak Stephen Arroyo (ur. w 1946 roku w USA) i Tracy Marks (ur. w 1950 roku w USA).

Współczesny astrolog nie jest już fatalistą, a astrologię wykorzystuje się do szukania w człowieku jego unikalnych talentów i umiejętności, do pokazywania mu wyzwań, problemów i ograniczeń oraz tego, co może zrobić w świecie dzięki swoim - takim, a nie innym - potencjałom. Współczesna astrologia przyjmuje za oczywistość istnienie zgodności między planetami i ludźmi - mówi, że Wszechświat i wszystkie jego składowe części nie są odrębnymi podmiotami, lecz są związane ze sobą w jedną całość.

Poza kierunkami astropsychologicznymi, współczesna astrologia nie zapomina także o swych korzeniach, a więc o tradycji; niemieckimi przedstawicielami astrologii tradycyjnej (zwanej czasem klasyczną) są np. Erik van Slooten (ur. w 1942 r.) https://www.erikvanslooten.de KLIK i Rafael Gil Brand (ur. w 1959 r.) http://www.astrologie-zentrum.net/index.php/de/ KLIK (z racji dobrej znajomości języka niemieckiego interesuję się przede wszystkim niemieckojęzycznym obszarem), a w Polsce zaczyna być popularna astrologia godzinowa, którą propaguje angielski astrolog John Frawley (ur. w 1955 r.) http://www.johnfrawley.com KLIK oraz tłumaczone są teksty dawnych astrologów.

Polecam następujące lektury odnoszące się do historii astrologii (niżej na zdjęciu):

- "Spotkania z astrologią" - Tadeusz Doktór (wyd. ISKRY, Warszawa 1987),

- "O astrologii i sztuce przepowiadania. Tajemnice niebieskiego sklepienia" - David Berlinski (wyd. TAiWPN UNIVERSITAS, Kraków 2005),

- "Astrologia, magia, alchemia. Leksykon" (wyd. Arkady, Warszawa 2006

- "Astrologia Genesis" - Henryk Rekus (wyd. STUDIO ASTROPSYCHOLOGII, Białystok 2007),

- "Astrologia. Historia - Mity - Tajemnice" - Jarosław Włodarczyk (wyd. Świat Książki, Warszawa 2008).

Fanów historii astrologii informuję, że w książce "O ASTROLOGII I SZTUCE PRZEPOWIADANIA. tajemnie niebieskiego sklepienia" (foty niżej), jej autor - urodzony w 1942 roku w Nowym Jorku (lecz mieszkający w Paryżu) matematyk, filozof i pisarz zajmujący krytyczne stanowisko wobec astrologii - David Berlinski http://www.davidberlinski.org KLIK, opisuje życie następujących astrologów:
- Julius Firmicus Maternus (w Prologu),
- Berossos Chaldejski i Vettius Valens z Antiochii (w Rozdziale Drugim Byk Złoty Język),
- Klaudiusz Ptolemeusz (w Rozdziale Trzecim Bliźnięta Wielka Biblioteka),
- Teogenes, Askleration, Trazyllus i Doroteusz (w Rozdziale Czwartym Rak Lekcje Łaciny),
- Alkuin, Abu Masar al-Balchi Jafar ibn Muhammad (w Rozdziale Piątym Lew Arabska Noc),
- Abu Hamid Muhammad al-Gazzali, ibn Sina czyli Awicenna oraz Abu-a-Rayhan Muhammad ibn Ahmad al-Biruni (w Rozdziale Szóstym Panna Miecz Sceptycyzmu),
- Roger z Hoveden, Albertus Magnus, Michał Szkot oraz Tomasz z Akwinu (w Rozdziale Siódmym Waga Deliberacje Mistrzów),
- Jean Ganivet, Geoffrey de Meaux i Galen (w Rozdziale Ósmym Skorpion Cuchnący Wiatr),
- Tycho de Brahe, Johannes Kepler oraz Kopernik (w Rozdziale Dziewiątym Strzelec Genialny Astrolog),
- William Lilly oraz Izaak Newton (w Rozdziale Dziesiątym Koziorożec Ostatnia Uczta Astrologa),
- Gerard Encausse czyli Papus, Hanussen, Karl Ernst Kraft oraz Wilhelm Wulff, jak też R.H. Naylor i Edward Lyndoe, tudzież Michel Gauquelin (w Rozdziale Jedenastym Wodnik Pokaż mi Ludzi).

W "Astrologii i sztuce przepowiadania" mamy przegląd wszystkich epok, począwszy od czasów, w których przed tysiącami lat żyli babilońscy astrologowie, aż po XX wiek. Muszę też dodać, że Pan David Berlinski pisze, iż astrologia jest nauką, której się nie powiodło (lub nie udało), i w swej książce podaje naukowe argumenty przeciwko astrologii, powołując się m.in. na teorie fizyczne i matematyczne sławnych naukowców (Newtona, Maxwella, Laplace'a i innych).
Pozwalam sobie również zauważyć, że styl pisania Pana Berlinskiego jest gawędziarski, lecz język jest mało klarowny, a generalnie książką uważam za ...męczącą. Przyznam też, iż sporym zgrzytem, który wyraźnie mogą odczuwać osoby astrologicznie wyedukowane, są często niewłaściwie stawiane przez autora tezy oraz błędne wnioski. Niestety widać, iż autor zabrał się za materię mu obcą i przede wszystkim liczne cytaty (pozazdrościć dostępu do źródeł - bibliotek!) są wielką siłą jego lektury.
Poniżej widać rysunek urodzeniowego horoskopu Davida Berlinskiego, który autor umieścił w książce (w Internecie nie znalazłam dokładnej daty narodzin pisarza). Widzimy Wielki Trygon Powietrzny, jak też kwadratury planet będących w powietrznym znaku Wodnika (Wenus, Słońce i Merkury) z planetami posadowionymi w ziemskim znaku Byka (Marsa i Saturna).

Osobom znającym język niemiecki - to mój ulubiony obcy język - oraz zainteresowanym historią astrologii, polecam książkę autorstwa Kocku von Stuckrada pod tytułem "Geschichte der Astrologie. Von den Anfängen bis zur Gegenwart" (wyd. C.H. Beck, München 2007).