Spis treści tego rozdziału:

- Planety karłowate i Pas Kuipera

- Odkrycie Plutona
- Pluton w mitologii
- Symbole Plutona
 

[źródła dla tego rozdziału: 

przede wszystkim moje najulubieńsze źródło:

NASA - http://solarsystem.nasa.gov/ KLIK]

 

Poniżej jest artystyczna koncepcja wyglądu Plutona.

[Źródło: NASA/Johns Hopkins University

Applied Physics Laboratory Southwest Research Institute]

 

 
Poniżej jest 1-minutowe video, ukazujące najlepsze zdjęcie Plutona uzyskane 13 lipca 2015 roku przez sondę New Horizons, która była wówczas w odległości 766 000 km od powierzchni planety.

 

 

Odkryty w 1930 roku Pluton [jego oznaczenie oficjalne to (134340) Pluton] długo był przez astronomów uważany za dziewiątą planetę naszego Układu Słonecznego, lecz po odkryciu podobnych i bardzo intrygujących obiektów w odległym Pasie Kuipera, lodowaty Pluton został w dniu 24 sierpnia 2006 roku oficjalnie przemianowany przez Międzynarodową Unię Astronomiczną, z planety do planety karłowatej. Z tą decyzją nie wszyscy astronomowie się zgadzają, szczególnie Ci z USA - wszak odkrywcą Plutona jest Amerykanin. Natomiast astrologom jest to dość obojętne, bowiem nowa definicja tego, czym jest planeta, nie zmienia faktu, że ten obiekt nadal istnieje i "ma się dobrze"; Pluton jest nadal nowym i głównym władcą znaku Skorpiona. Osobiście jestem absolutnie za uznaniem Plutona jako planety (nawiasem mówiąc, Pluton jest dyspozytorem aż pięciu planet w moim horoskopie urodzeniowym).

 

Poniżej widać całą rodzinę planet karłowatych,

do której od 2006 roku należy także Pluton.

 

Pluton jest członkiem grupy obiektów leżących poza orbitą Neptuna, a strefie zwanej Pasem Kuipera. Ten odległy region naszego Układu Słonecznego jest wypełniony tysiącami miniaturowych lodowych światów, które uformowały się na początku historii naszego Układu. Te lodowe, skaliste ciała nazywane są Obiektami Pasa Kuipera lub Transneptunowymi Obiektami. Uważa się, że ta klasa obiektów składa się z materiałów pozostałych po utworzeniu innych planet, i nigdy nie były one narażone na wyższe temperatury i promieniowanie słoneczne z Wewnętrznego Układu Słonecznego.

 

Na poniższej ilustracji obiekty
- planety i planety karlowate -
są przedstawione we względnej wielkości, 

lecz nie w skali ich faktycznego oddalenia się.

 

Poniżej jest obraz ilustrujący

położenie Plutona w Układzie Słonecznym.

 

Poniżej jest ilustracja ukazująca

położenie Plutona w Pasie Kuipera.

 

W 1992 roku Dave Jewitt i Jane Luu na uniwersytecie University of Hawaii, odkryli niewielki obiekt krążący wokół Słońca poza Neptunem, w odległości około 40 au/jednostek astronomicznych; oznaczono go 1992QB1. Od tego czasu ponad 1000 podobnych obiektów odkryto poza orbitą Neptuna, a naukowcy szacują, że jest kilkaset tysięcy sporych ciał, które czekają na odkrycie w tym rozległym regionie. Nazywamy go rojem ciał Pasa Kuipera, na cześć amerykańsko-holenderskiego astronoma Gerarda Kuipera, który spekulował o istnieniu małych ciał poza Neptunem w 1950 roku. "Mieszkańcy" Pasa Kuipera to KBOs - Kuiper Belt Objects [obiekty Pasa Kuipera], albo TNOs - Trans-Neptunian Objects [obiekty transneptunowe]. Największe obiekty z Pasu Kuipera to Pluton i Eris.

Jest bardzo prawdopodobne, że większość komet krótkookresowych znajdujących się w wewnętrznej części Układu Słonecznego pochodzi z Pasa Kuipera, które przebywają w nim jak w "chłodni" i na skutek jakichś losowych perturbacji od czasu do czasu przemieszczają się do środka Układu Słonecznego.

 

Poniżej - planety karłowate:

Pluton, Haumea, Makemake i Eris

w Pasie Kuipera.

 
 

 

Odkrywcą Plutona jest Clyde Tombaugh, jednak historia odkrycia Plutona zaczyna się od Percivala Lowella, założyciela Obserwatorium Lowella w Flagstaff w Arizonie. Lowell miał obsesję na punkcie pojęcia "trans-neptunowy"; polował on na  Planetę X poza Neptunem, poprzez obliczenie jej orbity i dopiero potem staranne szukanie jej na niebie w miejscu, w którym nowa, matematycznie obliczona planeta powinna się znajdować.
Lowell zmarł w 1916 roku, nie odkrywając nowej planety (później okazało się, że obliczenia Lowella opierały się na błędnych danych na temat zaburzeń orbity Urana), ale szukano jej dalej w obserwatorium. W 1929 roku, specjalny teleskop został wyposażony w 13-calowy obiektyw, został który zbudowany został specjalnie dla tego wyszukiwania.

Dyrektor obserwatorium  Lowell Observatory - Vesto Slipher, zatrudnił młodego człowieka z Kansas do przeprowadzenia trzeciego wyszukiwania, ruch ten doprowadził do Clyde Tombaugha, który stał się pierwszym Amerykaninem, który odkrył planetę. Astronom-amator Tombaugh został zatrudniony do zajmowania się płytami fotograficznymi. W dniu 18 lutego 1930 roku Tombaugh - po paru miesiącach poszukiwań - w końcu znalazł to, czego szukał: maleńką plamkę światła poruszającą się powoli w stosunku do gwiazd stałych w gwiazdozbiorze Bliźniąt.
Odkrycie Plutona zawdzięczamy niezwykłej wytrwałości i pracowitości Clyde Tombaugha w starannym przeszukiwaniu nieba. Clyde Tombaugh jest astronomem bohaterem; był chłopcem z farmy, który miał ostre spojrzenie i bystry umysł, a jego upór został nagrodzony ważnym odkryciem.

 

 

Nazwę Plutonowi nadała 11-letnia dziewczynka w 1930 roku; Venetia Burney z Oxfordu w Anglii zaproponowała swojemu dziadkowi, że nowe odkrycie powinno otrzymać imię - mogącego stać się niewidzialnym - rzymskiego boga podziemi czy też zaświatów, Plutona (który jest odpowiednikiem greckiego Hadesa). Dziadek dziewczynki przekazał propozycję nazwy do Obserwatorium Lowella i nazwa została chętnie przyjęta. m.in. dlatego, że pierwsze dwie litery w nazwie PLuton to inicjały Percivala Lowella, założyciela Obserwatorium. Oficjalnie nazwa Pluton została  ogłoszona 1 maja 1930 roku.

 

Było wiele propozycji nazw dla nowej planety, np. "Zeus", "Cronos", "Lowell", "Minerva", "Percival", "Konstancja" (imię wdowy po P. Lowellu), jak i setki czy tysiące innych imion. Przyznam, iż wybrano właściwe!

 

Pluton - Hades, bóg świata zmarłych, to syn tytana Kronosa i tytanidy Rei, brat Zeusa, Posejdona, Hestii, Hery, Demeter oraz mąż Persefony, którą uprowadził do swego świata. Pluton - Hades zaliczany był do grona bogów olimpijskich, mimo że nie uczestniczył w biesiadach olimpijskich. Pluton - Hades rzadko pojawiał się na Ziemi. Jeżeli już się tam przebywał to zazwyczaj miał na sobie czapkę z psiej skóry, która czyniła go niewidzialnym (Hades tłumaczy się jako niewidzialny). Imię Plutona pochodzi od słowa plutos, oznaczającego bogactwo i zostało nadane ze względu na niezmierzone bogactwa świata podziemnego, którego był władcą. Pluton był bogiem surowym i budzącym strach, ale przy tym bardzo sprawiedliwym, był też dobrym mężem i bratem. Atrybutami Plutona były berło i klucze, które symbolizowały jego władzę nad światem umarłych, ale jest też pokazywany z rogiem obfitości (który symbolizował władzę nad surowcami) i psią czapką, darem od cyklopów. Przy boku zawsze miał trójgłowego psa Cerbera.

Hadesem nazywano także podziemne państwo oddzielone od świata żywych rzeką Acheron lub Styx - Styks i przecięte rzekami: Kokytos, Lete i Pyriflegeton - Flegeton. 

 
 

Symbole planet, Księżyca i Słońca (wraz z symbolami dla zodiakalnych gwiazdozbiorów) zostały opracowane do użytku zarówno w astronomii i astrologii. Symbol Plutona jest monogramem złożonym z liter P i L, to także inicjały Percivala Lowella, astronoma, który przewidział jego odkrycie Plutona. Jednak w astrologii najczęściej stosuje się symbol widoczny po prawej stronie poniższego obrazka.

Niżej jest zdjęcie Plutona
wykonane przez sondę New Horizons
w dniu 11 lipca 2015 roku.

 

  Przejście do następnego rozdziału o Plutonie - KLIK.

Poniżej jest 45-min. film (lektor pl) "Pożegnanie z Plutonem".

 

Może dzięki misji New Horizons astronomowie zmienią pogląd na Plutona...