ASTROLOGIA - Jolanta Romualda G-Gołębiewska
https://jolanta-golebiewska.pl.tl

Księżyce Saturna.


ASTRONOMICZNE FAKTY O SATURNIE - część 4;
KSIĘŻYCE SATURNA.
 
[Źródła dla tego rozdziału mojej strony:
https://solarsystem.nasa.gov/ KLIK,
jak też film dokumentalny z 2007 roku
wyprodukowany dla The History Channel pt.
"The Universe. SATURN LORD OF THE RINGS"
("Kosmos. Tajemnice Wszechświata. SATURN WŁADCA PIERŚCIENI").]
 
Spis treści tego rozdziału:
- Odkrycia księżyców Saturna.
- Różnorodność księżyców Saturna.
- Księżyc Saturna Tytan.
- Księżyc Saturna Enceladus.
- Lista 53 księżyców Saturna.
 
Saturn ma 53 znane i konkretnie nazwane księżyce (ich listę umieściłam na dole tego rozdziału), a dodatkowe 9 księżyców jest "na liście oczekujących" (stan na maj 2015 roku). Saturn nie może utrzymywać życia takiego, jakie znamy, jednak niektóre z księżyców Saturna mają warunki, które mogą wspierać życie. 
Cytując Wikipedię: Saturn ma 62 księżyce o potwierdzonych orbitach, 53 z nich mają nadane nazwy. Siedem największych księżyców lodowych (ponad 380 km średnicy) posiada wystarczająco silną grawitację, aby nadała im kształt zbliżony do kulistego. Kolejne sześć o nieregularnych kształtach ma średnicę większą od 50 km.
 
Tradycyjnie większość księżyców Saturna nosi imiona Tytanów z mitologii greckiej. Księżyce nieregularne tworzą trzy grupy o nazwach pochodzących z mitów nordyckich, celtyckich i eskimoskich.
Christiaan Huygens, holenderski matematyk, fizyk oraz astronom, odkrył pierwszy znany księżyc Saturna; był rok 1655, a tym księżycem był Tytan. Włoski astronom, geodeta i matematyk - Giovanni Domenico Cassini dokonał następnych czterech odkryć: Japetus - Japeta (1671), Rhea - Rea (1672), Dione (1684) i Tethys  - Tetyda (1684). Cassini odkrył także przerwę/rozłam między pierścieniami A i B i dlatego szczelinę tę nazwano jego imieniem (Cassini Division - rozłam/przerwa Cassini-ego). Mimas i Enceladus zostały odkryte przez astronoma Williama Herschela w 1789 roku. Kolejne dwa odkrycia przyszły w odstępach 50 lub więcej lat - Hyperion (1848) i Phoebe - Febe (1898).
Gdy w 19 wieku wzrosła rozdzielczość teleskopów, urosła także rodzina odkrytych księżyców Saturna. W 1966 roku zostały odkryte Epimetheus  - Epimieteusz i Janus. Do czasu misji Cassini-Huygens w 1997 roku, liczba znanych księżyców Saturna wynosiła 18 i dalej szybko rosła w związku z rozwojem technik obrazowania w wysokiej rozdzielczości, używanych przez teleskopy naziemne. Misja Cassini odkryła jeszcze kilka kolejnych księżyców.
 
Poniżej widać kilkanaście największych satelitów Saturna
(we właściwej skali).


 
Saturn ma wiele ciekawych księżyców, od Enceladusa, na którym występują zmiany powierzchniowe, do Iapetusa, którego jedna półkula jest ciemniejsza niż asfalt, a druga jasna jak śnieg, od spowitego chmurami Tytana, do podziurawionego kraterami Phoebe/Febe - każdy z satelitów Saturna jest wyjątkowy i opowiada inny kawałek historii. Niektóre satelity, jak Prometeusz i Pandora, wchodzą w interakcję z materiałami z pierścienia Saturna, będąc jakby strażnikami pilnującym pierścienia, inne małe księżyce są uwięzione w tych samych orbitach np. Tehtys/Tetyda i Dione, z kolei Janus i Epimeteusz od czasu do czasu wymieniają się orbitami, a Hyperion ma dziwny spłaszczony kształt i obraca się chaotycznie, prawdopodobnie na skutek niedawnej kolizji. Szósta planeta od Słońca jest domem dla szerokiej gamy intrygujących i unikalnych światów.
 
Poniżej przedstawiam kilka księżyców Saturna,
które najbardziej mnie się spodobały.
Tytana i Enceladusa prezentuję dość obszernie.

Księżyc Iapetus/Japet (Japeta)
z jednej strony jest brudny i pokryty pyłem,
a drugej strony pozostaje czyściutki i bielutki jak śnieg.
[zdjęcie NASA]


Poniżej jest ok. 7-minutowy film pokazujący zdjęcia
z księżyca Saturna, Japetusa.
 


Poniżej na tle pierścieni Saturna widać jeden z jego księżyców - Dione.
Należy on do lodowych satelitów Saturna (ze skalnym jądrem).
Księżyc ten ma wiele kraterów uderzeniowych.
Posiada też wysokie na kilkaset metrów lodowe klify.
Zdjęcie wykonane jest przez sondę Cassini 11 października 2005 roku.
[źródło - NASA
Credit: NASA/JPL/Space Science Institute]

 
Sonda Cassini ujawniła na Dione
jasne smugi będące skomplikowaną siecią kanionów
z jasnymi ścianami, zwanymi linea.
17 sierpnia 2015 roku sonda Cassini znajdzie się
474 km od powierzchni księżyca Saturna - Dione.
[Image credit: NASA/JPL-Caltech]

Niżej - jeszcze raz Dione i sonda Cassini
[Image credit: NASA/JPL-Caltech].


Na powierzchni księżyca Mimasa
są ślady silnej kolizji i ogromny krater sprawia, że księżyc ten
wygląda jak the Death Star - Gwiazda Śmierci z "Gwiezdnych Wojen".
Widoczny krater Herschela ma 130 km średnicy.
Zdjęcie wykonała sonda Cassini 13 lutego 2010 roku.
[źródło - NASA
Credit: NASA/JPL/Space Science Institute]


 
Poniżej jest zdjęcie księżyca Saturna - Hyperiona
wykonane 27 lutego 2011 roku.
Obraz pokazuje niezwykły świat usiany dziwnymi kraterami. 
 Hyperion ma około 250 kilometrów średnicy,
obraca się chaotycznie i ma gęstość tak małą,
że w środku może pomieścić ogromny system jaskiń.
[źródło - NASA
Credit: Cassini Imaging Team, SSI, JPL, ESA, NASA]


Jak większość księżyców w Układzie Słonecznym, Tetyda - księżyc Saturna (zdjęcie niżej), posiada charakterystyczne kratery uderzeniowe na swej powierzchni. Niektóre kratery świadczą o niezwykle brutalnych wydarzeniach; patrz po prawej stronie - rozległy krater Odyseusza, mający 450 km średnicy. Poniższe zdjęcie wykonała sonda Cassini 11 kwietnia w 2015 roku z odległości 190 000 km od powierzchni. [Image Credit: NASA/JPL-Caltech]
 

Saturn jest znany miedzy innymi ze swych małych, pasterskich księżyców (jak na poniższym obrazku). Ich oddziaływanie grawitacyjne wprowadza porządek wśród okruchów w pierścieniach.

 
Wielkie zainteresowanie wzbudza skręcony pierścień F, który leży pomiędzy orbitami księżyców Prometeusz i Pandora (obrazek poniżej), których przyciąganie go ukształtowało. Na krążące tam skały oddziałuje wiele sił deformując orbitę satelitów i same pierścienie. To łamigłówka dla mechaników nieba. Obserwacja pierścienia F pomaga zrozumieć związki pomiędzy obiektami w otoczeniu Saturna.

 
Pan to malutki księżyc o kształcie orzecha włoskiego,
odkryty 16 lipca 1990 roku,
który orbituje w pierścieniu A, w przerwie Encke'-a.



 
Dookoła malutkiego satelity Saturna - Pana jest pełno lodu, więc księżyc ten powinien absorbować lód, rosnąć i rosnąć i w efekcie stać się ogromny; tymczasem ma zaledwie 16,5 km długości. Pan po prostu stworzył lukę - przerwę w pierścieniu. Zamiast przyciągać materię, Pan odpycha ją od siebie. Mijając materiał o mniejszej prędkości, grawitacja Pana wyrzuca cząsteczki na szersze orbity. Te, które poruszały się szybciej, zostały spowolnione przez księżyc i zaczęły opadać ku planecie.


Księzyc Dafne - Dafnis tworzy wysoką grawitacyjną falę
krążąc w pierścieniu Saturna, w przerwie Keelera.
Fale wznoszą się wysoko ponad płaszczyznę pierścienia.
Zdjęcie wykonane przez sondę Cassini 5 lipca 2010 roku.
[źródło NASA
Credit: NASA/JPL/Space Science Institute]


KSIĘŻYC SATURNA TYTAN.
 
Najwiekszy księżyc Saturna to Tytan, o wielkości połowy Ziemi, jest nieco większy od Merkurego. Tytan jest drugim co do wielkości naturalnym satelitą w Układzie Słonecznym, tylko księżyc Jowisza Ganimedes jest większy. Wielkość Tytana powoduje, że wpływa on na orbity pobliskich księżyców.

 
Tytan ma grubą, gęstą, azotową atmosferę (jej skład: 95% z azotu i ślady metanu oraz złożone węglowodory), która może być podobna do atmosfery jaką dawniej posiadała Ziemia. Atmosfera Ziemi rozciąga się około 60 km w Kosmos, a atmosfera Tytana rozciąga prawie 600 km w Kosmos (a więc jest dziesięć razy większa od ziemskiej atmosfery).
 
Poniżej - księżyc Saturna Tytan spowity złotą mgłą.
[źródło - oczywiście NASA]

 
Krajobraz Tytana jest bardzo interesujący - na powierzchni Tytana jest płynąca ciecz; występują morza i rzeki, lecz zamiast wody płynie w nich metan (CH4) i etan (C2H6).  Ciekły metan na Tytanie zachowuje się jak woda na Ziemi.
1 dzień na Tytanie trwa 16 ziemskich dni (czyli Tytan potrzebuje 16 dni, aby dokonać pelnego obrotu wokół swej osi).

 

 
 
Na powyższych fotografiach wykonanych przez sondę Huygens, która 14 stycznia 2005 roku wylądowała na powierzchni Tytana i przesłała na Ziemię zdjęcia, widzimy w tle horyzont Tytana, a na pierwszym planie są pola usiane kamieniami.
Obrazy radarowe - zdjęcie niżej - wykonane przez sondę NASA Cassini, ujawniły wiele jezior na powierzchni Tytana - niektóre są wypełnione cieczą (ciekłe węglowodory), a niektóre są pustymi depresjami. Niektóre z jezior metanowo-etanowych wypełniają się i wysychają zgodnie z 30-letnim cyklem Saturna. [Credit: NASA/JPL-Caltech/ASI/USGS]
 
 
Poniżej jest radarowa mapa morza Ligeia (Ligeia Mare) na Tytanie, która została sporządzona na podstawie danych zebranych przez sondę Cassini. Morze, od którego odchodzi wiele rzek, jest wypełnione ciekłymi węglowodorami, ma ono wielkość około 420 x 350 km.
[Credit: NASA/ESA]



Niżej - radarowa mapa Tytana
Zdjęcie to w rozdzielczości 5000x4891 jest pod linkiem
https://photojournal.jpl.nasa.gov/figures/PIA17655_fig1.jpg



Poniżej jest artystyczna wizja (autor: Karl Kofoed)
płaskiego metanowo-etanowego jeziora i gór
na powierzchni księżyca Saturna - Tytana. [źródło - NASA]

 
Poniżej jest ok. 3-minutowy film dotyczący Tytana.
 

Oto co dowiedziałam się o księżycu Saturna Tytanie,
z dokumentalnego filmu, o którym wspominam
na samej górze tego rozdziału.

Do chwili lądowania statku na Tytanie nie wiadomo było czy jego powierzchnia jest twarda czy płynna. Lądownik osiadł na czymś w rodzaju budyniu! Ani to ciecz, ani ciało stałe - patrz obrazek poniżej. Ani morze, ani stały ląd.


Misja na Tytana była wielkim wydarzeniem.
Powierzchnia Tytana bardzo przypomina ziemską. Są tam (metanowo-etanowe) rzeki i kanały wpływające do jezior, wieją wiatry. W innych regionach są wydmy; w rejonach równika są połacie wydm o wysokości do 100 metrów, ciągnące się kilometrami. Są też góry powstałe z lodu i stałego metanu.


Na Tytanie jest zimno - temperatura spada do minus 200 stopni Celsjusza i nie ma wody. Coś musiało utworzyć jeziora i korytarze na Tytanie... Skoro nie ma tam wody, to co wydrążyło skały? Otóż doliny są wyrzeźbione przez ciekłe węglowodory spływające niczym ziemskie strumienie. Na Tytanie pada (albo padał) metanowy deszcz, więc to rzeki metanu ukształtowały powierzchnię księżyca. To coś niebywałego!


Metan to główny składnik gazu ziemnego, obok propanu i butanu. Na Tytanie jest wiele lekkich węglowodorów, gdyby je połączyć z tlenem, nastąpiłoby spalanie dostarczające mnóstwa energii. Na powierzchni Tytana jest dość paliw, by zaspokoić potrzeby Ziemian na długie lata. Tytan jest zasobny w gaz ziemny; gdyby można go było sprowadzić na Ziemię..., jednak oczywiście koszty transportu byłyby kosmiczne, więc przedsięwzięcie jest kompletnie nierentowne.


Atmosfera Tytana zawiera 10 razy więcej materii niż ziemska. To ogromna warstwa gazów. Powietrze ma tam znacznie większe ciśnienie niż na Ziemi. Cząsteczki gazów są bardzo małe, więc po ich skropleniu pojawia się raczej zmętnienie, niż chmury lub mgła. Zmętnienie ma prawie 300 grubości i przypomina to, co dzieje się na Ziemi.
Z daleka Tytan wygląda jak mleczna pomarańczowa kula. Od wewnątrz powłoka gazowa Tytana przypomina smog nad Los Angeles - ukazały to zdjęcia robione przez sondę podczas opadania na powierzchnię Tytana. Naukowców zaintrygował kolor atmosfery, ale jeszcze bardziej jej skład; jest w niej azot i metan - gazy, które stworzyły atmosferę Ziemi w jej początkach, a więc przypomina atmosferę ziemską sprzed 4 miliardów lat. W laboratoriach sprawdzono, że w azotowo-metanowej atmosferze mogą powstać substancje potrzebne do narodzin życia; pod wpływem światła w atmosferze Tytana powstają związki organiczne! Cząstki te spływają na powierzchnię Tytana, ciekawe co się z nimi dzieje, może dostarczają one energię jakiejś formie życia. Podsumowując: na Księżycu Saturna - Tytanie, znaleziono cegiełki życia.


Niżej znajduje się kilka (zrobionych przeze mnie) kadrów z filmu Netflixa, thrillera science fiction z 2018 roku, zatytułowanego The Titan, w którym Sam Worthington - po niesamowitej transformacji genetycznej, koniecznej do przetrwania w ekstremalnie trudnych warunkach - został wysłany na Księżyc Saturna - Tytana.
 


KSIĘŻYC SATURNA ENCELADUS.
 
Bardzo ciekawym okazuje się księżyc Enceladus, gdzie obecnie ma miejsce hydrotermalna aktywność, odbywająca się nad i pod dnem morskim, podpowierzchniowego oceanu Enceladusa - patrz ilustracja poniżej [źródło - NASA, 11.III.2015. Image Credit: NASA/JPL-Caltech]. Z gejzerów wyrzucana jest w Kosmos woda wraz z maleńkimi drobinami skał; owe mikroskopijne ziarna skał wykryła sonda Cassini. Analizator pyłu kosmicznego Cassini (CDA) jest instrumentem, który wielokrotnie wykrył malutkie cząstki skał bogatych w krzem, jeszcze zanim sonda Cassini weszła na orbitę Saturna w 2004 roku.

 
Sonda Cassini ujawniła aktywne procesy geologiczne na Księżycu Saturna, Enceladusie w 2005 roku. Cassini jako pierwsza znalazła dowód na aktualną aktywność gorącej wody poza Ziemią właśnie na Enceladusie. Ta hydrotermalna aktywność przypomina procesy mające miejsce w głębokich oceanach na Ziemi. Misja Cassini odkryła na Enceladusie górujący "pióropusz" - gejzer z lodu, pary, soli i substancji organicznych, wychodzący ze stosunkowo ciepłych złamań na pomarszczonej powierzchni księżyca. Gejzery wyrzucają cząsteczki lodu z prędkością ok. 400 m/s, 1500 km ponad powierzchnię Enceladusa. Ich rozmiary są bardzo niewielkie, porównywalne z grubością ludzkiego włosa. Wyniki naukowe opublikowane zostały w 2014 roku. 
 
Poniżej - lodowate strumienie pary wodnej
wybuchają na księżycu Satruna, Enceladusie,
na wysokość setek kilometrów w kosmos.
Jest to wizja artystyczna stworzona na podst. danych naukowych.
[źródło - NASA
Image by Karl Kofoed -- Drexel Hill, Pennsylvania.]

 
"Te odkrycia potwierdzają możliwość, że Enceladusie, który zawiera wodny ocean pod swoją powierzchnią i wykazuje znaczną aktywność geologiczną, może zawierać środowisko odpowiednie dla organizmów żywych." - powiedział John Grünsfeld, astronauta i współpracownik NASA w Waszyngtonie. "Miejsca, w naszym Układzie Słonecznym, gdzie występują ekstremalne środowiska, w których może istnieć życie, może zbliżyć nas do odpowiedzi na pytanie: czy jesteśmy sami we wszechświecie."
Aktualnie dziejące się hydrotermalne procesy na Enceladusie mogą wskazywać, że podobna sytuacja może dotyczyć także innych lodowych księżyców Saturna.
 
Poniżej: "kurtynowe" erupcje na Enceladusie.


 
Na zdjęciu wykonanym przez sondę Cassini
widać świeże "tygrysie paski"
na powierzchni Enceladusa, księżyca Saturna.
Dlaczego Enceladus jest aktywny pozostaje tajemnicą...
Sąsiedni, podobnej wielkości księżyc Mimas, 
wydaje się być natomiast całkiem martwy.
[źtódło - NASA
Credit: Cassini Imaging Team, SSI, JPL, ESA, NASA]

 
Księżyc Saturna Enceladus ma tylko 500 km średnicy, ale mimo drobnej wielkości, jest to jeden z najbardziej naukowo przekonujących ciał w Układzie Słonecznym. Jest jasny, ma gładką powierzchnię i odbija prawie 100 procent światła słonecznego, które do niego dociera. Aktualnie na powierzchni Enceladusa tryskają lodowe gejzery, erupcje pojawiają się nieustannie, ciągle odświeżając jego powierzchnię i generując ogromne "halo" pyłu lodu wokół Enceladusa, który w ten sposób dostarcza materiału do jednego z pierścieni Saturna -  pierścienia E.
Enceladus posiada co najmniej pięć różnych rodzajów terenu, są na nim nie większe niż 35 km kratery, są regiony bez kraterów, występują szczeliny, równiny, faliste tereny i oczywiście gejzery oraz lodowe kriowulkany. Temperatura powierzchni tego księżyca wynosi w południe minus 198°C.
 
Poniżej - artystyczna, lecz oparta na badaniach naukowych,
wizja powierzchni księżyca, Enceladusa,
na którym widoczny jest lodowy gejzer.
[źródło - NASA, autor - David Seal]

 
Poniżej - czy Cassini odkrył zamieszkały świat?
Enceladus ukrywa w swym wnętrzu potężny ocean -
zbiornik wody w stanie ciekłym,
w którym może istnieć życie.
[źródło - NASA Jet Propulsion Laboratory
"The Gravity Field and Interior Structure of Enceladus,"
Luciano Iess, et al., Science, April 4, 2014
]


 
Niektóre inne księżyce w Układzie Słonecznym posiadają oceany płynnej wody – pod skorupą o wielokilometrowej grubości. Ale na księżycu Saturna - Enceladusie pokłady ciekłej wody mogą się znajdować nie więcej niż kilkadziesiąt metrów pod powierzchnią.
 
[Fachowy artykuł w jęz. polskim o Enceladusie jest m.in. tutaj
http://www.urania.edu.pl/zasoby/enceladus-glob-pod-oceanem.html KLIK.]
i tutaj https://tylkoastronomia.pl/kategoria/ksiezyc-enceladus KLIK
 


Oto co dowiedziałam się o księżycu Saturna Enceladusie,
z dokumentalnego filmu, o którym wspominam
na samej górze tego rozdziału.

Wnętrze Enceladusa rozgrzewają siły pływowe Saturna, który odkształca obiegającego go Enceladusa (jak na obrazku poniżej). Pękanie i tarcie lodu wewnątrz księżyca wyzwala ciepło pozwalające stopić lód, wytworzyć parę i wyrzucić strumienie wody z gejzerów.


Gejzery na skalisto-lodowym Enceladusie wyrzucają parę wodną setki kilometrów w górę, bo nie ma tam atmosfery, a grawitacja jest słaba. Odkryto dziesiątki gejzerów, wszystkie na południowej półkuli Enceladusa. Są rozmieszczone wzdłuż bruzd, około 150-km pęknięć w powierzchni księżyca. Nazwano je pręgami tygrysa (tygrysimi pasami), bo takie było pierwsze skojarzenie.


Erupcje na Enceladusie uzasadniają jedną z teorii o powstaniu pierścieni Saturna. Wyrzuty materii z powierzchni Enceladusa mogą zasilać pierścień E, który leży najdalej - 120 000 km od Saturna. Orbita Enceladusa leży w tej samej odległości od Saturna. Można więc wnioskować, że pierścień powstał z materii Enceladusa. Gęstość materii w pierścieniu E odpowiada gęstości substancji wyrzucanej z południowego bieguna księżyca. Jeśli gejzery zamrą, pierścień ten także zniknie.


Enceladus jest najbardziej zagadkowym i niepojętym ciałem Układu Słonecznego. Najciekawsza jest wyjątkowa jasność; to najbielsze ciało Układu Słonecznego. Wiemy, że pokrywa je warstwa świeżego śniegu, który opadł z gejzerów. Ten właśnie lód wywołał wielkie emocje wśród naukowców. Obecność wody na księżycu skłania do poszukiwań oznak życia właśnie na Enceladusie. Jest na nim wiele złożonych substancji i niezwykłych rzeczy. W wodzie pod powierzchnią Enceladusa zachodzą reakcje chemiczne; bulgoczą przeróżne roztwory - może zaczyna się życie, warto to sprawdzić. To najambitniejsze wyzwanie współczesnej planetologii. Znamy skład gazów z Enceladusa, bo sonda kosmiczna przeleciała przez ich strumień. Jest tam węgiel i azot - podstawowe składniki życia. Z głębi Enceladusa jest też wydzielane ciepło, które dociera do powierzchni. Te elementy wystarczą, by utrzymać przy życiu organizmy, jeśli się pojawią. Dlatego Enceladus jest taki interesujący. Jakie to organizmy? Zapewne niezbyt złożone; w najlepszym wypadku będą to mikroby. Nawet odkrycie jednokomórkowców byłoby przełomem, który zmieniłby nasze poglądy na Układ Słoneczny, Wszechświat i na nas samych.


Oto lista 53 nazwanych księżyców Saturna.
1. Mimas 
2. Enceladus 
3. Tethys 
4. Dione 
5. Rhea 
6. Titan 
7. Hyperion 
8. Iapetus 
9. Erriapus 
10. Phoebe 
11. Janus 
12. Epimetheus 
13. Helene 
14. Telesto 
15. Calypso 
16. Kiviuq 
17. Atlas 
18. Prometheus 
19. Pandora 
20. Pan 
21. Ymir 
22. Paaliaq 
23. Tarvos 
24. Ijiraq 
25. Suttungr 
26. Mundilfari 
27. Albiorix 
28. Skathi 
29. Siarnaq 
30. Thrymr 
31. Narvi 
32. Methone 
33. Pallene 
34. Polydeuces 
35. Daphnis 
36. Aegir 
37. Bebhionn 
38. Bergelmir 
39. Bestla 
40. Farbauti 
41. Fenrir 
42. Fornjot 
43. Hati 
44. Hyrrokkin 
45. Kari 
46. Loge 
47. Skoll 
48. Surtur 
49. Greip 
50. Jarnsaxa 
51. Tarqeq 
52. Anthe 
53. Aegaeon 
 
Przejście do następnego rozdziału: Uran KLIK.






Teksty mojego autorstwa, które znajdują się na mojej stronie proszę wykorzystywać w celach niekomercyjnych, pod warunkiem
podania adresu mojej strony: astrolożka Jolanta Romualda Gałązkiewicz-Gołębiewska https://jolanta-golebiewska.pl.tl

MAPA STRONY (skrót):
PODRĘCZNIK ASTROLOGII PRAKTYCZNEJ - Jolanta Romualda Gałązkiewicz-Gołębiewska - ASTROLOGIA JAKO JĘZYK SYMBOLI - Jolanta Romualda Gałązkiewicz-Gołębiewska - Interpretacja horoskopu urodzeniowego - Interpretacja horoskopu prognostycznego - Interpretacja horoskopu porównawczego - Interpretacja horoskopu dziecka - Interpretacja horoskopu bez godziny urodzenia - Od czego zacząć naukę astrologii? - Żywioły w horoskopie - Jakości czyli krzyże w horoskopie - Polaryzacja czyli biegunowość znaków Zodiaku - Charakterystyka znaków Zodiaku - Hemisfery, czyli półkule w horoskopie - Kwadranty, czyli ćwiartki horoskopu - Domy, czyli sektory horoskopu - Ascendent - Władania, wygnania, wywyższenia i upadki planet- Znaczenie i klasyfikacja planet w astrologii- Merkury w 12 domu horoskopu - Mars w XII domu horoskopu - Gwiazdy stałe w astrologii - Reguły interpretacji astrologicznej - Tranzyty planet - Jaki kolor ma nasz Księżyc? - Jowisz i jego księżyce - Io, Kalisto, Europa i Ganimedes - Planeta karłowata Ceres i misja sondy Dawn - Lecę z misją NASA InSight na Marsa! - Pluton i misja sondy New Horizons - I LOVE PLUTO! - Aktualne zdjęcia oraz informacje z misji sondy New Horizons do Plutona i jego księżyca Charona - Czy na Plutonie jest ciemno? #Pluto Time - Jaki kolor ma Pluton? - Tranzyt Jowisza przez znak Wagi - Historia astrologii - astrologia w dawnej Polsce