ASTRONOMICZNE FAKTY O URANIE
(z malutkim astrologicznym muśnięciem).

 

[Źródła dla tego rozdziału -

jak też Wikipedia.]

 

Poniższe zdjęcie Urana zrobiła sonda Voyager 2 w dniu 17 stycznia 1986 roku. Sonda była wówczas w odległości 9 100 000 km od planety, kilka dni przed największym do niej zbliżeniem. To zdjęcie zostało tak przetworzone, aby pokazać, w jaki sposób ludzkie oczy widziałyby Urana z perspektywy statku kosmicznego.

 

Siódma według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego - Uran, jest dla mnie szczególną planetą; w moim urodzeniowym horoskopie jest bowiem tak zwanym królem aspektów - rex aspectarius, tworzy bowiem najliczniejsze aspekty (ścisłe harmonijne ze wszystkimi osiami oraz harmonijne i nieharmonijne nieomal ze wszystkimi planetami) - obrazek poniżej. Oznacza to, że najbardziej ekscentryczna planeta Układu Słonecznego - Uran, najsilniej określa mój charakter, moją osobowość, jak i moją ekspresję zewnętrzną.

W astrologii Uran jest nowym władcą znaku Wodnika, starym władcą Wodnika - do czasu odkrycia Urana - był Saturn. Kolorem przyporządkowanym do znaku Wodnika może być cyjan (mieszanka błękitu/turkusu, szarości i ew. odrobiny zieleni), planeta Uran jest ukazywana na fotografiach właśnie w tym kolorze.

 

Przy opisie planety Uran, astronomowie stosują często następujące określenia: ekscentryczna, dziwna, dziwaczna, oryginalna, zaskakująca, nietypowa, unikalna, niezwykła, nieregularne, inaczej, radykalnie, wyjątkowo, skrajnie. Również w astrologii używamy tych samych określeń w stosunku do "uranicznych" osobowości, jak i sytuacji czy zdarzeń odbywających się "pod patronatem" Urana.
Człowiek bardzo "uraniczny" zawsze patrzy do przodu, w przyszłość, nie rozpamiętuje przeszłości, nie czerpie siły z tego, co minęło i co do tej pory osiągnął, jak też nie załamuje się trudnymi doświadczeniami z przeszłości. Człowiek taki nie obawia się zmian (wręcz nudzi go status quo), jest absolutnie nastawiony na to, co dopiero nadejdzie i wciąż szuka sobie nowych celów oraz znajduje różne nowe drogi do ich osiągania. Z tych powodów "uraniczna" osoba zawsze pozostaje młoda: i duchem, i zachowaniem się/postępowaniem czy też swym wyglądem. Uraniczna osobowość to osobowość zawsze świeża, nieprzewidywalna oraz silna duchem! Zarówno rówieśnicy, jak i osobniki o wiele młodsze od "uranicznego" człowieka, są dla "Uranika" jak okazy z muzeum! Wiele wiem na ten temat, gdyż sama jestem niezwykle "uraniczna".
 

Ponadto - jak pisze hr. Siergiej A. Wronski w "Astrologii klasycznej" - "Ludzie znajdujący się pod silnym wpływem Urana całą swoją duszą nastawieni są przeciwko starym i konserwatywnym poglądom, opiniom, przekonaniom, prawom i porządkom, a nawet przeciwko istnieniu ustrojów państwowych, które w ich oczach wyglądają na zbyt staromodne, zgniłe i przeżyte. [Dodam tutaj, że osobiście mam wręcz alergię na interpretowanie horoskopów państw i wydarzeń politycznych.] Na wszystko mają swój własny punkt widzenia i zazwyczaj idą swoją drogą, według ich zdania bardziej postępową i mają w tej kwestii rację.  Z reguły bardzo mocno wyróżniają się z ogólnej masy ludzkiej i to nie tylko  swoimi oryginalnymi i nietuzinkowymi myślami i zachowaniem, ale i swoją umiejętnością realizowania swoich pomysłów w praktyce." [Chcę zaznaczyć, iż to, co w moich rozdziałach astronomicznych piszę o planetach z punktu widzenia astrologii, jest zaledwie maleńkim i wybiórczym wycinkiem z obszernej wiedzy.]
 

Poniżej: średniowieczne wizerunki znaku Wodnika,
któremu współcześnie patronuje planeta Uran (a niegdyś Saturn).

 

Trzeci spośród czterech "gazowych olbrzymów" (choć równie dobrze można nazwać Urana "lodowym olbrzymem") został odkryty 13 marca 1871 roku przez angielskiego uczonego sir Williama Herschela/Friedricha Wilhelma Herschela  (1738-1822), który początkowo myślał, że jest to kometa lub gwiazda. Jest to pierwsza planeta odkryta przy pomocy teleskopu (nawiasem mówiąc, Herschel sam zbudował ów teleskop, zresztą zajmował się także właśnie konstruowaniem i sprzedażą tychże). Herschel obserwował Urana w ogrodzie swego domu na New King Street 19, w miejscowości Bath w hrabstwie Somerset (obecnie jest tam Herschel Museum of Astronomy - http://herschelmuseum.org.uk KLIK).

 

Dzięki odkryciu Urana po raz pierwszy w historii nowożytnej zostały rozszerzone znane granice Układu Słonecznego. W astrologii planeta Uran symbolizuje m.in. nowe odkrycia i wynalazki, przyrządy elektroniczne, nowoczesny sprzęt, najnowocześniejsze techniki informacyjne, substancje radioaktywne, fizykę jądrową oraz wszystko to, co niezwykłe i niecodzienne, jak też fantastykę naukową, astrologię, astronomię, astronautykę,  tudzież astrologów, astronomów i astronautów. Uważa się, iż Uran był zapowiedzią epoki atomowej, która nastąpiła, gdy z pomocą przyszedł mu Pluton.

 

Dla nowo odkrytego ciała proponowano wiele nazw: Hypereronius (Nadsaturn), Minerwa i Herschel oraz Neptun. Sam odkrywca proponował nazwę Georgium Sidus (Planeta Jerzego) – dla przypodobania się królowi Anglii, Jerzemu III, albo Hanower – dla uczczenia miejsca swego urodzenia. Astronomowie w końcu zgodzili się na nazwę Uran, która pochodzi od greckiego boga niebios, Uranosa (ojca Kronosa/Saturna) i dziadka Zeusa/Jowisza). Uran jest jedyną planetą - nie uwzględniając Ziemi, której nazwa pochodzi od postaci z mitologii greckiej, a nie rzymskiej. W językach chińskim, japońskim, koreańskim i wietnamskim, nazwa planety jest przetłumaczona dosłownie jako król nieba.
 

Poniżej na obrazku: Uran - król nieba (tutaj: Aion - bóg wieczności), uwidoczniony na mozaice podłogowej w rzymskiej willi w Sentinum/ Sassoferrato we Włoszech. Bogowi towarzyszy Ziemia-Matka Tellus (rzymska Gaia) i czworo dzieci symbolizujące cztery pory roku.

 

Astronomiczny symbol planety Uran jest połączeniem symboli Marsa i Słońca, ponieważ Uran to w mitologii greckiej bóg nieba, które było uważane za zdominowane przez połączone siły Słońca i Marsa. Natomiast symbol astrologiczny Urana zaproponował w 1784 roku astronom Joseph Jérôme Lefrançais de Lalande w liście do Herschela. Lalande opisał go jako „un globe surmonté par la premiere lettre de votre nom”, czyli „glob zwieńczony pierwszą literą Twojego nazwiska”.

 

Uran leży dwa razy dalej od Słońca niż Saturn,

odległość Urana od Słońca to około 2,9 miliardów kilometrów.

 

Średnica Urana wynosi około 52 000 kilometrów.

 

Masa Urana to 15 x masa Ziemi.

 

Uran okrąża Słońce w czasie 84 lat (czyli czas trwania roku na Uranie wynosi 84 ziemskie lata).

 

Okres obrotu Urana wokół osi trwa około 17 godzin (to znaczy Uran potrzebuje około 17 godzin, aby jeden raz obrócić się wokół swojej osi), choć - jak podaje Wikipedia - w niektórych szerokościach uranograficznych, w szczególności około 60°S, wyróżniające się elementy atmosfery poruszają się znacznie szybciej, wykonując pełen obieg w ciągu zaledwie 14 godzin.

Dzięki temu, że ruch wirowy Urana jest wolniejszy od ruchu wirowego Jowisza czy Saturna, ma on mniejsze spłaszczenie niż te planety.

 

Kierunek ruchu wirowego Urana jest - podobnie jak w przypadku Wenus - wsteczny (to znaczy ze wschodu na zachód), także księżyce Urana poruszają się ruchem wstecznym.

 

Uran różni się od innych planet przede wszystkim tym, że obracając się,  dziwnie "leży na boku", mianowicie płaszczyzna jego równika jest prawie prostopadła do płaszczyzny orbity (nachylenie osi obrotu planety do orbity przekracza 90 stopni, wynosi około 98 stopni). Z powodu niezwykłego umieszczenia osi obrotu Urana, Słońce podnosi się wysoko nad horyzont, prawie do zenitu, nawet na biegunach, a więc przez wiele lat jeden z jego biegunów wskazuje niemal na Słońce (polarne dnie i polarne noce trwają na biegunach 42 lata). W tej sytuacji jego biegun północny i południowy leżą tam, gdzie równik większości innych planet. Widziane z Ziemi pierścienie Urana czasami układają się wokół planety jak tarcza łucznicza, zaś księżyce planety krążą wokół niej jak wskazówki zegara, choć w 2007 i 2008 roku (czas równonocy na Uranie) pierścienie planety były ustawione krawędzią do osi obserwacji. 

Jednym z rezultatów nietypowej orientacji osi jest to, że średnio w ciągu roku regiony polarne Urana otrzymują więcej energii od Słońca niż obszary równikowe. Jednak Uran jest cieplejszy na równiku niż na biegunach. Nie jest znany mechanizm, który za to zjawisko odpowiada. 

Unikalny kąt pochylenia Urana mogłoby wyjaśnić na przykład zderzenie Urana z obiektem wielkości Ziemi; astronomowie sądzą, iż w początkach historii Urana mogło dojść do kolizji, która radykalnie zmieniła rotację planety.

 

Oś magnetyczna Urana jest nachylona prawie 60 stopni w stosunku do osi obrotu planety, a także jest odsunięta od środka/centrum planety o jedną trzecią promienia planety. Pola magnetyczne zarówno Urana i Neptuna są bardzo nieregularne.

 

Poniżej jest obraz dwóch półkul Urana. Jest to widok z teleskopów Kecka, z nocy 11 i 12 lipca 2004 roku. Dwa wielkie teleskopy Keck I i Keck II - według Wikipedii - znajdują się w obserwatorium Mauna Kea na Hawajach na wysokości 4145 m n.p.m. Są oddalone od siebie o 85 metrów. Posiadają segmentowe zwierciadła o średnicy 10 metrów złożone z 36 ściśle przylegających sześciokątnych segmentów o grubości 8 cm. Teleskopy połączone razem tworzą interferometr Kecka, będący największym teleskopem na świecie. [Oficjalna strona obserwatorium im. W. M. Kecka jest pod linkiem http://www.keckobservatory.org KLIK.]

 

Temperatura w nasłonecznionym punkcie nad powierzchnią Urana wynosi minus 213 stopni Celsjusza, a na stronie "zimnej", czyli odwróconej od Słońca, temperatura przy powierzchni spada do minus 224 stopni Celsjusza. Atmosfera Urana jest najzimniejszą atmosferą planetarną w Układzie Słonecznym.

Uran - w przeciwieństwie do Jowisza i Saturna - nie posiada swojego wewnętrznego źródła energii; nie wiadomo dlaczego wnętrze Urana jest tak chłodne. Neptun, który krąży w tej samej części Układu Słonecznego i ma podobną wielkość i skład, wypromieniowuje w przestrzeń 2,61 razy więcej energii, niż otrzymuje od Słońca. Uran natomiast oddaje prawie tyle samo ciepła, ile otrzymuje.

 

W grubej atmosferze Urana znaleziono wodór (H2), hel (He) i niewielką domieszkę metanu (CH4), a są też śladowe ilości wody i amoniaku oraz węglowodorów. To właśnie obecne w atmosferze Urana spore ilości metanu, pochłaniające czerwone światło, sprawiają, że kolor tej planety jest niebieskawo-zielony.

Uważa się, że jej najniższe chmury nad Uranem tworzy woda, a najwyższa warstwa chmur jest utworzona z kryształków metanu. Najnowsze obserwacje Urana (przez teleskopy Hubble'a i Keck-a) ukazują dużą dynamikę chmur okalających planetę i szybko zmieniające się formacje, w tym np. Great Dark Spot - Wielką Ciemną/Czarną Plamę. Jak czytamy we Wikipedii: W 1986 obrazy z sondy Voyager 2 pokazały Urana jako planetę praktycznie pozbawioną wyróżniających się cech powierzchni w świetle widzialnym, bez pasm chmur i burz podobnych do istniejących na pozostałych planetach-olbrzymach. Jednak w ostatnich latach obserwacje prowadzone z Ziemi ukazały oznaki zmian pór roku i zwiększonej aktywności zjawisk pogodowych, gdy Uran zbliżył się do równonocy. Prędkość wiatru na Uranie może osiągnąć 250 metrów na sekundę (900 km/h).
Dziwna atmosfera planety Uran jest granatowo-zielona, gęsta od wodoru, helu i metanu. Wiatry wieją tutaj głównie za wschodu na zachód z prędkością około 900 km/h, mimo małej ilości energii wyzwalanej w atmosferze. O dziwacznej pogodzie na Uranie można przeczytać tutaj: http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-pogoda/ciekawostki,49/uran-tam-wieje-ponad-900-kmh-pogoda-ogolnie-jest-dziwna,63545,1,0.html KLIK.  

Poniższy widok Urana został uzyskany dzięki obserwacjom Kosmicznego Teleskopu Hubble'a 1 stycznia 2006 roku, widać pasma chmur i Ciemną Plamę w atmosferze Urana. [Credit: NASA/Space Telescope Science Institute.]

 

Poniżej - szczegóły atmosfery Urana uwidocznione dzięki telskopowi Keck-a. Po prawej stronie, w okolicach północnego bieguna widać dużą aktywność burzową. [Credit: Lawrence Sromovsky, Pat Fry, Heidi Hammel, Imke de Pater/University of Wisconsin-Madison]


 

Olbrzymi gazowy (czy też lodowo-gazowy) Uran, który prawdopodobnie nie ma stałej powierzchni (?), posiada w środku skaliste jądro pokryte lodem. Dokładniej budowa Urana wygląda w następujący sposób - wyróżnia  się trzy strefy:

- gorące jądro o promieniu 7500 km, złożone z żelaza i krzemianów,

- następnie jest płaszcz o grubości 100 00 km zbudowany z lodu, wody, metanu i amoniaku (jak napisano we Wikipedii: płaszcz lodowy nie składa się z lodu w konwencjonalnym sensie, ale z gorącego i gęstego płynu składającego się z wody, amoniaku i innych lotnych substancji, płyn ten ma dużą przewodność elektryczną i nazywa się czasem oceanem wodno-amoniakalnym),

- zewnętrzna, powierzchniowa warstwa planety to powłoka zbudowana z helu, wodoru i metanu.

Około 80% masy planety składa się z "gęstego płynu lodowych materiałów" takich, jak: woda  (H2O), metan (CH4) i amoniak (NH3), które znajdują się powyżej małego skalistego jądra; Uran jest więc - podobnie jak Neptun - lodowym gigantem; według Wikipedii: pod względem składu chemicznego Uran i Neptun bardzo różnią się od Jowisza i Saturna, w ich wnętrzu lód dominuje nad gazem, uzasadniając w ten sposób ich odrębną klasyfikację jako "lodowe olbrzymy". Trzeba jednak wspomnieć, iż nie jest to jedyna teoria dotycząca budowy Urana, obecny poziom informacji naukowych o Uranie nie pozwala na ostateczne opisanie rzeczywistej budowy tej planety.

 

Możliwe, że na Uranie, podobnie jak na Neptunie,

występują deszcze diamentów i oceany z roztopionych diamentów.

[Czytaj więcej pod linkami - 

http://www.nauka.gildia.pl/news/2010/01/diamentowy_ocean KLIK,

http://neomedia.info/na-uranie-pada-deszcz-diamentow/ KLIK,